Ouwe Henk was geen ongeletterde boer

Ik had iets gekocht via FB marketplace, dus ik maakte op een zondagmiddag even een ritje naar Hoorn. Verkoper heet Henk, dus ik dacht boer en deed mijn mouwloos shirt van Afrikaanse print aan. Vind ik leuk om te doen. Dan weet hij gelijk wie hij voor zich heeft, redeneerde ik.

Toen ik parkeerde appte ik hem dat ik er was en hij stak zijn hoofd uit het raam en wenkte naar me van twee hoog. Ik zag alleen een oud kaal hoofdje van een man van een jaar of 80.

“Yoo, Marvin,” riep dat ouwemannenstemmetje kordaat. Het mocht duidelijk zijn dat hij me had bestudeerd op FB voordat ik aankwam. Mijn provocerend diepzinnige posts deren hem niet en hij wilde gewoon zaken doen.

Henk is geen ongeletterde boer.

Hij buzzde me de voordeur in en riep nog “tweede etage” en toen stond hij me bij de lift op te wachten.

Inderdaad, 80 of zo, kaal met een paar weerbarstige grijze haartjes rond zijn slapen, brilletje.

Maar dat was ook het enige aan hem dat zei dat hij een oud mannetje was.

Hij had een spijkerbroek aan, maar niet zo’n opa jeans van C&A, maar een hippe. Een wit T-shirt met rode randen aan de mouwen erbovenop en helemaal onderin strakke patta die mijn studenten zouden doen kwijlen.

Op zijn hoofd droeg hij nu een blauw baseball petje.

“Kom binnen,” zei hij vriendelijk en hij veerde voor me uit zijn bachelorpad in en hing nog even het petje tussen een verzameling kleurige baseballpetjes in de hal. Van achteren, met zijn jeans een beetje saggend, leek hij met dat veerloopje echt op een onbekommerde jongeling.

Zijn woonkamer was gezellig.

Een paar planten smaakvol op strategische plekken waar hij van hen kon genieten, een lege vogelkooi, boeken op een wit boekenrek dat niet van Ikea kwam, en daartussen een enorme TV. Links ervan stond datgene wat hij had geadverteerd.

“Goed, ik neem m,” zei ik nadat ik het had geïnspecteerd. “Alleen heb ik geen papieren geld bij me. Zal ik weer even naar beneden gaan? Ik zag een Appie.”

“Ach nee,” zei hij. “Ik stuur je wel een betaalverzoek.” En hij deed alsof hij niet zag dat ik zichtbaar genoot van het feit dat hij up-to-date was. De laatste keer dat ik iemand die niet veel jonger was dan hij, had gevraagd om mij een Tikkie te sturen, gilde die dat die niet meedeed aan deze nieuwerwetse dingen.

Maar Henk tikte zelfverzekerd op zijn telefoon, pinggg! en ik had een betaalverzoek. Ik tikte terug en pinnggg!! op zijn telefoon; hij keek even naar zn scherm, deed zijn duim omhoog en grijnsde naar me. “Top!” zei hij.

Ik pikte mijn aankoop van de vloer en hij ging voor me de deur uit om hem open te houden. Hij gritste het petje weer van de haak en plantte het op zijn hoofd voordat hij de deur uitliep.

“Even wachten! Of, nee loop sneller!” hoorde ik hem zeggen aan iemand buiten.

“Waarom?” vroeg een vrouwenstem.

Hij zuchtte.

En toen liep ik bijna een oud vrouwtje omver dat aan een rollator aan kwam schuifelen op de galerij.

“Oeps,” kraakte haar stemmetje.

“Doet u maar rustig aan,” zei ik.

“Ow wat mooi je bloes. Zo vrolijk, die kleuren. Heet dat een bloes?,” zei ze terwijl ze haar voordeur opendeed.

“Dank u,” zei ik. “Maar misschien is het is ook mooi omdat ik het aan heb.”

“Jazeker,” zei ze nog. “Het staat je prachtig.”

En toen viel haar deur dicht. Klik

“Oud wijf,” zei Henk hoofdschuddend, en wenkte me dat ik achter hem aan de lange gang in moest naar mijn auto.

In de lift zette ik mijn aankoop even op de vloer en bewonderde het weer even. “Hoe lang heeft u dit gehad?”

Hij schudde z’n hoofd bedachtzaam. “Het was niet van mij. T was van mijn ex. T ging uit en ze is verhuisd en kwam het maar niet halen. En nu stond het maar in de weg bij mij. Ik heb haar gezegd dat ik dr shit ging verkopen. Ze zei oke. Dus tja.”

Hij schoof zn pet een beetje schuin, en keek me aan zo van “je weet toch wel hoe die chickies zijn toch?”

Ik haalde mn schouders op.

Ik ben er blij mee.