Parels

Pap, waar sta je naar te staren?”

Ik had het weer gedaan. Deze keer stonden we samen in de badkamer net, poedelnaakt, klaar om te gaan douchen, maar ik was midden in ons gesprek blijven steken, omdat ik opeens een zin in mijn hoofd zag; dat gebeurt wel vaker met me, dat een artikel zich vormt, zomaar in het midden van whatever ik aan het doen ben.

Ik verdwaal dan in die kronkels, wanneer ik achter glinsterende parels aanloop daarboven. Dan sta ik ineens stil, in het niks te staren.

Dat gebeurde nu weer dus.

Ik zag het begin van mijn artikel over mijn reis donderdag naar Ghana, waar ik aanwezig zal zijn wanneer de historische foto van mijn betovergrootvader Kap’ten Broos, komt te hangen in een openluchtmuseum.

Kap’ten Broos was de leider van de Baka Busi Nengre, Zwarte mensen die een leven van vrijheid in het bos, hadden verkozen boven een leven in ketens. En vandaaruit vielen ze regelmatig de plantages aan en bevrijdden ze andere mensen die niet in ketens hoorden.

Daar stam ik dus van af; hij was gewoon de opa van mijn moeders moeder. (Snap je nu waarom ik ben wie ik ben?)

Afo Broos is de enige Surinaamse vrijheidsstrijder van wie er een foto bestaat. Zoals hij daar zit, statig, stuurs, ernstig, diep, ongeduldig, ready, staat hij voor het verzet tegen bullshit dat zwarte mensen al eeuwen voeren.

"Hij lachtte niet. Daar had hij geen tijd voor, want hij wist dat hij het gewicht van de wereld op zn schouders droeg," zei m’n "jonge prachtige tante" Hortence(link is external) me over hem. Die kolonisten probeerden hem altijd te overtroeven, dus hij had zich de strijd eigen gemaakt.

Niet een zomaar zomaar man!

Oeff. En ik mag hem terugbrengen naar het continent.

Niks gebeurt zomaar …

Dat eerste artikel dat zich erover aan het vormen is, schrijf ik deze week nog, dus mijn hoofd is constant informatie aan het rangschikken; over mijn gesprekken met Hortence, de rol die Kodjo(link is external) speelde in het geheel, mijn correspondentie met Remy Jungerman(link is external) die verre fam blijkt te zijn en die een kunstwerk maakte van die machtige foto van Broos.

Over de significantie van deze reis, dat mijn eerste reis naar the Motherland eentje van gewicht moest zijn en dat dat ook gelukt is. Dat een gedachte die ik jaren geleden schreef nu uitkomt, over teruggaan naar huis, een plek waar ik nog nooit geweest ben … Dat ik het mag zijn die mijn afo terugbrengt naar het continent waar zijn oma van gestolen was ... waar ze mysterieus naartoe terugvloog …

Ik weet dat ik in het luchtledige stond te denken over de voorbereidingen die ik aan het plegen ben nu, vanaf het eerste moment dat ik voorstelde dat Kap’ten Broos daar kwam te hangen, naar het moment dat ik de knoop doorhakte om het bij te wonen, tot het moment dat het avontuur rommelig en grappig startte bij de Ghanese ambassade afgelopen week, toen ik gevaccineerd werd en moest grijnzen om die idioten die zich verzetten tegen prikken die hen moeten redden.

En toen gisteren mijn neusholte ontmaagd werd door een vriendelijke witte vrouw die wilde zien of ik COVID heb … je zal van huis vertrekken iedere dag om in mensen hun neus te gaan dieken, lachte ik naderhand.

Dat allemaal waar ik mijn lezers de komende dagen mee ga doodgooien, raasde door mijn hoofd, terwijl ik in de badkamer stond, op allerlei manieren kwetsbaar in mijn blote ballen, en Jay me terugriep naar het heden  

"pap, waar sta je naar te staren?”

“Hoe?”, vroeg ik hem.

Hij deed me na. Hilarisch.

Ik glimlachte:

naar mooie pareltjes aan de binnenkant van mijn hoofd.”